[ هَ دَ ] (مص) آهاردن.
لغتنامه دهخدا
[ هِ مَ ] (اِخ) اَهرمَن. اهریمن. دیو. مقابل یزدان. فاعل شر. ظلمت : آنکه گردون را به دیوان برنهاد و کار بست وآنکجا بودش خجسته مهر، آهرمن گرای. دقیقی. بروز معرکه بانگشت اگر پدید آید بچشم بر ...
[ هِ تَ / تِ ] (حامص مرکب) چگونگی و صفت آهسته کار. بطوء. کندی. || تأنی. نرمی. آرامی.
[ هُ بُ ] (نف مرکب) آهُن بُره. نقاب. نقب زن. آهون بُر.
[ هَ ] (ن مف مرکب) که با آهن تفته گرم شده باشد. - آب آهن تاب؛ آبی که آهن تفته در آن افکنند یا فروبرند و در طب بکار است.
[ هَ تَ ] (ص مرکب) که تن از آهن دارد: خزروان بدو گفت کاین یک تن است نه آهن تن است و نه آهرمن است.فردوسی.
[ هَ ] (ن مف مرکب) آهن پوشیده. پوشیدهٔ به آهن. - آهن پوش کردن شیروانی؛ پوشیدن آن به تنکهٔ آهن.
[ هَ ] (حامص مرکب) عمل کوفتن آهن. || کار و شغل آهن کوب. || (اِ مرکب) دکان آهن کوب.
[ هَ دَ / دِ ] (ن مف) بیرون کرده. برکشیده. مسلول. مشهر. آخته. آهیخته. آهخته. || مسلوب. برکنده. || مجذوب.
[ نُ وَ ] (اِ) اَهنُوَد. نام روز اول از خمسهٔ مسترقه. || (اِخ) نام گاتهای اول از پنج گاتها.
[ هَ ] (ص نسبی) در بیت ذیل شاید بمعنی کوشا و مجدّ و ساعی باشد: همان کودکش را بفرهنگیان سپردی [ اردشیر ] چو بودی ز آهنگیان بهر برزنی بر، دبستان بدی همان جای آتش پرستان بدی.فردوسی. و شای ...
[ هَ ] (ص نسبی) (از پهلوی آسی نان) منسوب به آهن. از آهن : صف دشمن ترا ناستد پیش ور همه آهنین ترا باشد.شهید بلخی. آنجا که پتک باید خایسک بیهده ست گوز است خواجه سنگین مغز، آهنین سفال. منج ...